Het begon als een gewone vrijdag, ergens tussen Kerst en Nieuwjaar. We waren in Spanje, in de buurt van Jumilla, en Kato had één grote wens: avontuur. Het liefst wilde ze gaan kletteren, maar dat vonden we net iets te ver gaan. Dus zochten we een uitdagende wandeling uit, vlakbij een kletterpad. Slechts 5 kilometer, dachten we. Maar wat we niet wisten, was dat deze wandeling ons niet alleen fysiek, maar ook mentaal flink op de proef zou stellen.
757 hoogtemeters omhoog
Het eerste deel van de wandeling begon vol enthousiasme. Het pad voerde ons omhoog, 757 hoogtemeters door een prachtig, maar desolaat landschap. Geen mens te bekennen, alleen wij en de berg. Het avontuur voelde spannend, maar beheersbaar. Tot we bij een touw kwamen dat ons moest helpen langs een klif.
Voor ons uit zagen we een smal pad met losse stenen, en daarachter een diepe afgrond. De spanning was voelbaar, en bij Marie kwamen de eerste tranen. “Mama, wat als ik val?” Het was even slikken. Maar samen, met een paar bemoedigende woorden en wat extra geduld, haalden we de top. Het gevoel van trots was overweldigend.
De afdaling: van spannend naar angstaanjagend
We dachten dat we het zwaarste deel achter de rug hadden. “Nu is het naar beneden, dat is makkelijker,” zeiden we tegen elkaar. Maar niks was minder waar. Waar het pad eerder nog duidelijk zichtbaar was, verdween het nu volledig. Alleen losse keien, kliffen, en hier en daar een kleine steen om op te steunen.
Op een gegeven moment zaten we letterlijk op handen en voeten. De keien schoven onder ons weg, en iedere stap bracht nieuwe twijfels: gaan we de goede kant op? Toen we uiteindelijk bij een steile rotswand kwamen, sloeg de paniek toe. Voor ons lag een afgrond; terug naar boven klimmen was geen optie meer. Het enige dat door mijn hoofd ging, was: wat als we vast komen te zitten? Wat als we hier niet voor het donker wordt wegkomen?
In dat moment voelde ik hoe snel onzekerheid en paniek je kunnen overnemen. Allerlei doemscenario’s flitsten door mijn hoofd. Maar midden in die chaos besloot ik: we blijven kalm. Er is altijd een weg.
Samen op de poep naar beneden
En die weg vonden we. Langzaam, centimeter voor centimeter, schuivend op onze poep, op handen en voeten. We hielpen elkaar. We gaven richting, Kato en Marie motiveerden elkaar, en ik besefte hoeveel kracht er in samenwerking zit.
Waar de kinderen normaal na een uur al beginnen te klagen, gebeurde nu iets wonderlijks. Ze moedigden elkaar aan. Ze boden troost als iemand het moeilijk had. En ze toonden een veerkracht die ik niet had verwacht.
Na 5,5 uur stonden we eindelijk weer beneden. Moe, stoffig, en met trillende benen. Maar wat overheerste, was trots.
Toch voelde de kinderen nadien nog de spanning van het avontuur. Het inslapen ging moeizaam – de spanning en beelden van de kliffen speelden duidelijk nog door hun hoofd. Het was voor ons allemaal een dag die lang zou blijven hangen.
Een les in omgaan met omstandigheden
Deze wandeling heeft me meer geleerd dan ik ooit had verwacht. Want of je nu op een berg in Spanje staat of aan het roer van je eigen bedrijf, de omstandigheden bepalen niet jouw toekomst. Wat écht telt, is hoe je ermee omgaat.
Onzekerheid, tegenslagen, momenten waarop je geen pad meer ziet – ze horen erbij. Maar net zoals op die berg, kan je kiezen:
- Laat je paniek de overhand nemen, of blijf je zoeken naar een oplossing?
- Werk je samen en steun je elkaar, of probeer je alles alleen op te lossen?
- Focus je op wat je niet kan veranderen, of zet je die ene stap die wél mogelijk is?
Jij hebt de controle
Wat deze wandeling me opnieuw liet beseffen, is dat je reactie het verschil maakt. De omstandigheden zijn wat ze zijn – een steile berg, een onverwachte tegenslag, of een moeilijke periode in je bedrijf. Maar jij bepaalt hoe je reageert.
Deze ervaring heeft me ook laten zien wat er mogelijk is als je samenwerkt, elkaar aanmoedigt, en niet opgeeft. Of je nu met je gezin een berg afdaalt of met je team een bedrijf runt, de sleutel tot succes ligt in eigenaarschap, samenwerking, en het vermogen om oplossingen te vinden – zelfs als die niet meteen zichtbaar zijn.
Wat neem jij mee?
Ik hoop dat dit avontuur je inspireert. Misschien ben je zelf op een plek waar het pad niet meer duidelijk is. Waar je twijfelt of je wel verder kan, of dat je beter kan opgeven. Laat dit een herinnering zijn: er is altijd een weg. Soms moet je zoeken, soms moet je schuiven op je poep, maar je kan altijd vooruit.
PS: Ik denk dat ik toch eens bij de verzekering ga horen of dit soort avonturen eigenlijk wel mee verzekerd zijn. 😉
PPS: Het resultaat van de wandeling: 2 gekneusde ruggenwervels voor mama ...
